The project has paid particular attention to the relationship amongst plants, animals and humans through the detailed and systematic retrieval and analysis of their remains, which includes the sieving of the whole excavated deposit, an extensive sampling for flotation of all soil contexts, and the sorting of the dry residue. These finds, combined with our soil micro-morphological work, have allowed us to develop a non-anthropocentric understanding of Neolithic life.

Domestic animals seemed to share the space of this settlement with humans, including the interior of some of the most architecturally elaborate buildings, as indicated by the abundance of animal dung throughout the site. The gradual creation and growth of this mound thus is not only due to the building, destruction and rebuilding of habitational spaces by humans, but also to the life of animals and their continuous use of the site.

This intimate and close proximity encourages us to start treating Neolithic settlements as multi-species communities of beings, beyond monolithic narratives that treat plants and animals primarily or exclusively as resources to be exploited by humans. 

Το ερευνητικό πρόγραμμα έχει δώσει ιδιαίτερη βαρύτητα στη μελέτη της σχέσης μεταξύ φυτών, ζώων και ανθρώπων μέσω της λεπτομερούς και συστηματικής ανάκτησης και ανάλυσης των υπολειμμάτων τους, η οποία περιλαμβάνει το κοσκίνισμα όλου του ανασκαμμένου χώματος, εκτενή δειγματοληψία για την επίπλευσή του, καθώς και την ταξινόμηση του ξερού υπολείμματος. Αυτά τα ευρήματα, σε συνδυασμό με τη μικρομορφολογική ανάλυση, μας έχουν επιτρέψει να αναπτύξουμε μια μη ανθρωποκεντρική κατανόηση της νεολιθικής ζωής.

Τα οικόσιτα ζώα φαίνεται να μοιράζονταν τον χώρο του οικισμού με τους ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένων των εσωτερικών χώρων μερικών από τα πιο σύνθετα στην αρχιτεκτονική τους κτίρια, όπως υποδεικνύεται από την αφθονία κοπριάς ζώων σε όλη τη θέση. Η σταδιακή δημιουργία και ανάπτυξη του γηλόφου δεν οφείλεται επομένως μόνο στην κατασκευή, καταστροφή και ανακατασκευή κατοικημένων χώρων από τους ανθρώπους, αλλά και στα ζώα και τη συνεχή χρήση του χώρου από αυτά.

Αυτή η εγγύτητα μας ενθαρρύνει να αρχίσουμε να αντιμετωπίζουμε τους νεολιθικούς οικισμούς ως πολυειδικές κοινότητες όντων, πέρα από τις μονολιθικές αφηγήσεις που αντιμετωπίζουν τα φυτά και τα ζώα κυρίως ή αποκλειστικά ως πόρους προς εκμετάλλευση από τους ανθρώπους.