In k-box, an ephemeral “pop-up” exhibition proposal, an excavation site, that of Koutroulou Magoula, is an artistically structured –with archaeological foundations– stage of the performance of a repetitive process of destruction, synthesis and decomposition.

This setting –a deliberately rendered off-scale two-dimensional sketch– is the canvas where static and moving digital imagery of “archaeological” bodies and their artificial paraphernalia are inserted, grouped together in a narrative that implies the published archaeological (scientific) discourse. In the preliminary results of the research of the site, next to the “raw” archaeological data, concerning mainly the neolithic phases of the site, there is a thorough discussion regarding the concepts of multi-temporality, the multi-sensorial qualities and the fragmentary nature of the archaeological material. Moreover, and as the ethnographic approach is a key axis of the research project, the study of the reception of antiquity by the public and the design of collective artistic actions (such as the creation of site-specific theatrical acts) are attempted in parallel to the excavation process, while an integral part of the research is the recording of images in the context of an archaeological photo-ethnography.

k-box exhibition does not have an educational character –nor its aim is a thorough and accurate presentation of the archaeological data emerged from the excavation of the site. The focus is put mainly on the bodies that act in this stage in dialogue with some of the academic textual fragments. At the same time, it is an experimental proposal regarding the display of scientific discourse –an endeavor little tested in the Greek museological landscape– using a visual / artistic vocabulary.

k-box contains fragmented structural elements, which, when combined, create the excavation site, as well as projectors and tablets that display photos and videos on selected points of the exhibition. QR codes on these points link the digital imagery to the textual fragments available on a website, which is the integral –digital– part of the three-dimensional –tangible– exhibition.

Στο k-box, μια εφήμερη / “pop-up” έκθεσιακή πρόταση, ένας ανασκαφικός χώρος, αυτός της Κουτρουλού Μαγούλας, αποτελεί ένα εικαστικά δομημένο –αλλά με αρχαιολογικά θεμέλια– σκηνικό της επιτέλεσης μιας επαναλαμβανόμενης διαδικασίας καταστροφής, σύνθεσης και αποσύνθεσης.

Στο σκηνικό αυτό, αποδοσμένο ως ένα δισδιάστατο σκαρίφημα ηθελημένα εκτός κλίμακας, παρεμβάλλονται ψηφιακές –κινούμενες και στατικές– εικόνες «αρχαιολογικών» σωμάτων και των τεχνητών παραφερνάλιών τους, οι οποίες, σεναριακά ομαδοποιημένες, υπονοούν και αντιπαραβάλλονται με τον δημοσιευμένο αρχαιολογικό (επιστημονικό) λόγο. Πέραν της συζήτησης των αρχαιολογικών δεδομένων που αφορούν τις νεολιθικές, κυρίως, φάσεις ζωής του οικισμού, οι δημοσιεύσεις αυτές διαπραγματεύονται, ανάμεσα σε άλλα, τις έννοιες της πολυχρονικότητας, των πολυ-αισθητηριακών ποιοτήτων και του θραυσματικού χαρακτήρα του αρχαιολογικού υλικού. Επιπλέον, καθώς η εθνογραφική προσέγγιση αποτελεί βασικό άξονα του ερευνητικού προγράμματος, παράλληλα με την ανασκαφική διαδικασία επιχειρείται η μελέτη της πρόσληψης της αρχαιότητας από το κοινό, ο σχεδιασμός συλλογικών καλλιτεχνικών δράσεων (όπως η δημιουργία site-specific θεατρικών δρώμενων) ενώ αναπόσπαστο τμήμα αυτών αποτελεί η παραγωγή εικόνων στο πλαίσιο μίας αρχαιολογικής φωτο-εθνογραφίας.

Στόχος της έκθεσης k-box δεν αποτελεί μία εκπαιδευτικού χαρακτήρα, εμπεριστατωμένη και ακριβής παρουσίαση των αρχαιολογικών δεδομένων που προέκυψαν από την ανασκαφική πράξη. Η εστίαση γίνεται κυρίως στα σώματα που δρουν σε αυτό το σκηνικό, σε διάλογο με κάποια από τα ακαδημαϊκά κειμενικά θραύσματα. Ταυτόχρονα, αποτελεί μια πειραματική πρόταση απόδοσης του επιστημονικού λόγου –μία ελάχιστα δοκιμασμένη προσπάθεια όσον αφορά το ελληνικό μουσειακό τοπίο– με τη χρήση ενός εικαστικού λεξιλογίου. 

Μέσα στο «κουτί» του k-box εμπεριέχονται κατακερματισμένα δομικά στοιχεία, τα οποία, όταν συνενωθούν, δημιουργούν τον εκθεσιακό / ανασκαφικό χώρο καθώς και συστήματα προβολών και ταμπλέτες για την προβολή, σε επιλεγμένα σημεία, του ψηφιακού υλικού. Στα σημεία αυτά QR κωδικοί συνδέουν τις προβαλλόμενες εικόνες με τα κειμενικά θραύσματα σε έναν ιστότοπο, που αποτελεί αναπόσπαστο –ψηφιακό– τμήμα της τρισδιάστατης –απτής– έκθεσης.